این نیاز در دوران مختلف از طریق ارتباطات
غیرکلامی مانند نقاشی، آتش و دود، و کلامی به شکلهای گوناگون تامین شده
است اما با پیدایش خط و نوشته و تاسیس رسانههای مکتوب و متعاقب آن
رسانههای الکترونیکی( رادیو و تلویزیون) و در حال حاضر اینترنت و گسترش
خیرکننده اشکال ”خبررسانی“ در مقایسه با گذشته تفاوت یافته و حساسیت و اهمیت آن بیشتر شده است.
گرچه
رسانهها کارکردهای مختلفی چون آموزشی، تفریح و سرگرمی و راهنمایی دارند
اما بخش خبر و نیاز محسوس‌تر به اخبار در مقایسه با سایر بخشها اهمیت آن
را دو چندان کرده است.
صفحات مطبوعات و خصوصا روزنامهها اکنون بیش از سایر مقولات مطبوعاتی دیگر نظیر گزارش، مصاحبه، مقاله و .
بنابراین
اهمیت و جایگاه ”خبر“ در مقایسه با سایر بخشهای مطبوعاتی ایجاب می‌کند
تا آشنایی با خبرنویسی در اولویت بوده و نخستین گام کسانی باشد که وارد
عرصه روزنامه نگاری می‌شوند.
مخالفت سیدمرتضی، ابن ادریس و قاضی ابن
براج و بعضی با حجیت خبر واحد نیز هیچ گاه جامه عمل نپوشیده، این بزرگان
نیز در مقام عمل به این اخبار ملتزم شده اند.
مقصود پژوهش حاضر، قسم اخیر است.
گفتن خبر بد به خود بیمار، حتی در کشورهایی که امروزه رویه معمول چنین است، سابقه دیرینه‌ای ندارد.
در این مورد بین بیماران و پزشکان اختلاف نظر وجود دارد.
مثلا
در کشورهای اروپای شمالی و ایالات متحده رویه معمول اکثر پزشکان این است
که تشخیص را به بیمار بگویند، اما در کشورهای اروپای جنوبی و شرقی یا
بسیاری از کشورهای آسیایی ممکن است چنین اطلاعاتی به بیماران داده نشود.
همچنین، در جامعه ایرانی هم پزشکان ترجیح می‌دهند تا اطلاعات مربوط به بیماران را به جای خود بیمار به خانواده آنها بگویند.
همین اختلافات فرهنگی در دیدگاه مردم نیز تاثیر می‌گذارد.
اما بهطور کلی امروزه، نظر غالب این است که باید اخبار بد را به اطلاع خود بیمار رساند.
اما استثنایاتی هم در گفتن خبر بد وجود دارد که مهمترین آن ایجاد آسیب روانی جدی در بیمار است.
میزان و محتوای اطلاعاتی که پزشک باید ارایه دهد براساس شرایط هر بیمار متفاوت است.
اما نکته مهم این است که دادن خبر بد، مهارتهای ارتباطی خاصی نیاز دارد که کادر پزشکی باید آنها را بیاموزد.
منبع : مقاله خبر